Sint Franciscus was geen softie 
door Pastoor Smith

Toen bekend werd dat de nieuwe Paus de naam Franciscus koos, waren velen blij. Waarom, dat bleek al snel. Men vereenzelvigde Franciscus van Assisi met liefde voor de armen, zorg voor de schepping, vrede, verdraagzaamheid, dierenliefde, respect voor andere religies, kritisch tegenover de hiërarchie en de rijke Kerk en zo meer. En veel ouderwetse ideeën uit de jaren ’70 ,’80 klonken ineens weer, waarin de centrale plaats van Jezus volkomen zoek was. Franciscus wordt een postmoderne hippie of een ‘met zijn tijd meegaande “gelovige”’.

Het blijft merkwaardig, dat we iemand over wie we zo veel weten, toch durven in te kleuren. Niet zo respectvol tegenover Franciscus. Wie de oudste levensbeschrijvingen leest, komt een persoon tegen, die helemaal leeft voor Christus en de Kerk, diepe eerbied had voor ‘de heer Paus’, een grote devotie kende o.a. voor de Engelen, aflaten en relieken. Hij kon zeer streng zijn voor zijn medebroeders en ongemeen hard tegenover zichzelf. In alles zocht hij Jezus.

De armen hielp hij vanwege de arme Jezus, de schepping eerde hij vanwege de Schepper, de vrede zocht hij vanwege Jezus die ‘onze vrede’(zie Ef.2,14) is. De dieren kregen een plaats, omdat hij zo leefde met de Heer, dat de paradijselijke staat even leek terug te keren.

Hij verlangde –in het verlangen van Jezus- dat de sultan en zijn volgelingen katholiek zouden worden en de ketters terug zouden keren naar de Kerk. En in alles was hij bereid te doen wat de Kerk vroeg en wist een eerbied voor de priesters op te brengen, omdat die ondanks hun zondigheid de Eucharistische Jezus brengen.

Om het samen te vatten: Franciscus was een door een door katholieke gelovige. In de komende nummers zullen we wat teksten van en over hem opnemen. Nu alvast deze: “Hij ging dikwijls ter Communie en deed dat zo devoot dat hij er anderen devoter mee maakte.”