Buitengewone vorm
Deel 2 - Latijn, dat begrijp toch geen canis?

De buitengewonde vormen van de Misritus wordt grotendeels in het Latijn gecelebreerd. Alleen de lezingen uit de H. Schrift kunnen ook in het Nederlands gelezen worden. Latijn is de taal van alle eeuwen en van de Wereldkerk. De ’vaste’ teksten kennen we wel: Kyrie (Grieks!), Gloria, Credo, Sanctus, Pater Noster, Agnus Dei. Dat is al heel wat. De Consecratie woorden (Hoc est en Hic est…) volgen we ook nog. Kortom het meest wezenlijke kunnen we allemaal volgen. De gebeden, prefatie, Eucharistisch Gebed, de wisselende gezangen dan wellicht niet. In Missaals zijn vertalingen te vinden.

Je hoort mensen wel eens zeggen: Latijn, dat volgt toch geen hond (Latijn: canis), dus dat heeft geen zin (meer). Twee vragen daarbij. Allereerst: volgen we de Nederlandse teksten van de gebeden, prefatie e.d. dan wel zo aandachtig? Ten tweede: waarom moeten we alles kunnen volgen en begrijpen? Dat lijkt me een ernstige verarming van onze geloofsbeleving. Het zijn gebeden die tot God gezegd worden en Hij kan ze zeker volgen! En de Mis is geen college dat we woord voor woord willen begrijpen. Nog minder een soort TVprogramma, waarbij we dan ineens de ondertiteling missen.

Juist het Latijn en de Tridentijnse Misvorm kan ons helpen terug te keren naar een beleving van de Mis als eredienst aan God. Wij ‘doen’ daarin in mee, in de mate dat we beschouwend meebidden en aandachtig getuige zijn. Te veel moeten zeggen, te snel weer alleen de hersenen laten werken omdat we teksten willen begrijpen, staat dat veelal in de weg.

Dus ook al begrijpt u misschien van bepaalde gebeden geen barba minima (sik), toch kan deze Misvorm ons geloof op een diepere wijze dan alleen het hoofd, voeden. Sint Augustinus zei al zo mooi: Capit quando capitur: Hij begrijpt het die er door gegrepen wordt.

Elke dinsdag om 19.00 uur Mis in de buitengewone Vorm, Er is een tekstboekje aanwezig.

Pastoor J.H. Smith